I. Ol

Zamanın gölgesinde eriyen bir varlığın ucunda,

Hafızamın kıyılarından sökülmüş kelimelerin ıssızlığında,

Bir yankı gibi çarpar içime,

Hüzünle yoğrulmuş bir varoluşun çıplak nefesi.

Ben ki, yitimin en sadık şahidi,

Kırık sevdaların harabelerinde suskun bir yolcuyum;

Her hatıram biraz daha küle döner,

Her susuşum biraz daha ateşe düşer.

Varlığın ihtirası ile hiçliğin serinliği arasında

Savrulmuş bir bilincin yankısıyım ben.

Ne sevinç tamdır, ne acı yekûn;

Bölünmüşlüğün koynunda büyüyen suskun bir ezgiyim.

Ey gizlinin loş köşesinde parlayan sır,

Ey herkesin dilinde eriyen boş kahkaha,

İkisinin arasında sarkmış bu yüreğin

Yolunu kaybetmiş yakarışıyım.