V. Arınış

Küllerimden doğan ince bir duman gibi,

Yavaşça yükselirim karanlığın içinden;

Artık ne yükler bağlar beni yere,

Ne de zincirler sürükler dipsiz kuyulara.

Ben ki, çilenin ateşinde yanarak

Saf bir damla gibi kaldım geriye;

Her gözyaşım, karanlığı yıkayan bir su,

Her susuşum, ruhumu temizleyen bir rüzgâr oldu.

Arınış, kendine dönmektir aslında,

Çıplak bir hakikat gibi sessiz ve berrak;

Ne fazlalık kalır, ne gösteriş,

Sadece özün çıplak ışığı parlar geride.

Ey toprağın bağrında saklı sabır,

Ey göğün derinliğinde gizli sevinç,

İkinizin arasında saflaşan bu varlığın

Temizlenmiş nefesiyim artık.