İrade Çukuru

Hudutsuz suskunluğun kıyısında,

Bir çukurun içinden kendi gölgemi çıkarıyorum.

Yalnızlığın paslı zincirleri,

Özlemden değil, hatalardan örülmüş.

Gücenmiş bir kaderin dizinde çırpınırken,

Tütün dumanı gibi dağılıyor iradem,

Küllerinden dirilmeyen bir yangının,

Sönen közleriyle oyalanıyor içim.

Nefsimin çamurunda boğulmuş umutlar,

Birer birer çıkıyor kokusuyla âleme.

Her pişmanlık, alnıma sürülmüş bir mühür,

Her günah, dilime yapışmış bir şerh.

“Ey kendi ipini kendi ören,” diyor zaman,

“Senin secden de, isyanın da aynı kefede.”

Ve ben,

Tevekkülün kambur sırtında eğilip doğrulamayan,

Bir yarım dua, bir eksik haykırış,

Bir nihayetsiz erteleme gibi

Dolaşıyorum kâinatın tavan arasında.