IV. Teslimiyet

Yorulmuş ellerimi bırakırım zamana,

Artık direnmez kalbim, akışa gömülür;

Ne arzunun zinciri, ne korkunun kamçısı,

Hiçbiri tutamaz akıp giden kaderi.

Ben ki, isyanın eşiğinde çokça kanadım,

Sözlerim taş kesildi, dualarım küle döndü;

Şimdi suskunluğun en derin kuyusundayım,

Ve orada bulurum hakikatin serinliğini.

Teslimiyet, kaybolmak değildir,

Aksine varlığın özüne kavuşmak;

Bıraktıkça elimden yüklerimi,

Kalkar üzerimden görünmez dağlar.

Ey kudretin gizli nabzını atan sır,

Ey rahmetin rüzgârıyla esen huzur,

İkinizin arasında eriyen bu benliğin

Sonunda bulduğu dinginliğim ben.