Neşenin Kederle İmtihanı

Keyfiyetin yerini alır keder,

Ama bir kıvılcım var içimizde: neşe.

Zulmet büyür, gölge uzar;

Lâkin bir cesur adım,

Kaderin zincirini çözer.

Rüzgârın kahrını saklayan yürek,

Nefsine küsme, dünyaya darılma;

Her acı, varlığın mühürlenmiş hikmeti,

Her yara, vuslatın gizli müjdesi.

Ne vakit düştüğünü sansan,

Aslında yeniden doğarsın;

Gözlerinle değil, ruhunla bak

O zaman anlarsın:

Âlem dediğin bir sükût, bir ihtişamdır

Ve neşe, umudun sırtında taşınır.

Gamın kırbacı şaklasın varsın,

Biz yine güleceğiz,

Biz yine dirileceğiz;

Hayat hamur ise, cesaret mayadır.

Aşkın harman yerinde

Kül eder kendini keder.

Bir çiçeğin tebessümü bile

Koca bir baharı müjdeler.

Ve sen…

Sen, kendi kaderine söz geçiren

Sönmez bir ateşsin.

Neşeyi sakın esir etme karanlığa;

Zira ışık susarsa,

Karanlık dönüşür sultanlığa.

Biz yürürüz yine aşkın efsunlu yollarında,

Umut dilimizde dua,

Cesaret omzumuzda zırh,

Neşe kalbimizde bayrak olur.

Ve âlem görür:

Gölgesinden korkmayanın

Işığı cevvâl, yolu doğrudur.